“Mama, mag ik buiten spelen met het buurmeisje?” In een enkel ogenblik schieten er allerlei gedachten door me heen:
*Ze is nog geen 4!
*Blijft ze wel in de buurt?
*Loopt ze niet in 7 sloten tegelijk?
En…
*Wat doe ik in die tussentijd?!

“Mama, mag ik nou buiten spelen?” “Euhm… oké, ga maar fijn buiten spelen”, zeg ik met lichte twijfel in mijn stem. “Opletten met oversteken en zorg dat je mama kan zien.”

Daar ging ze…

Mijn meisje van bijna 4… Zij gaat lekker buiten spelen met het buurmeisje. En ik? Ik wil nog zoveel doen; de was ophangen, nieuwe was in het wasmachine doen, stofzuigen, wat opzoeken op internet. En wat doe ik? Ik sta als een spion vanachter het keukenraam naar buiten te kijken. Wat is ze aan het doen? Waar is ze? Heeft ze het naar haar zin? Alles kan ik zien en dus ook invullen. Oké, ga ik hier nu echt de hele tijd blijven staan? Alsof dochterlief mij in de gaten houd. Zal ik dan de was maar gaan doen? Als ze me nodig heeft, weet ze me zeker en vast te vinden. De voordeur staat open, dus horen doe ik haar ook als er iets aan de hand is. Ik ga naar boven. Meteen voel ik een soort rust. De beslissing is genomen en het komt vast goed.
Inmiddels de was opgehangen en een nieuwe in het machine gedaan. Nog niets gehoord. Ik ga toch maar eens kijken.
Vanuit de deuropening speur in het plein af. Gelukkig, ze is nog in de zandbak, kan ik vast nog wel even stofzuigen.

“Mama! Mama! Mag ik mijn fiets hebben? We willen gaan fietsen.” Lichte paniek in mijn lijf. Adem in, adem uit. Buurmeisje van 5 staat buiten en vraagt ook aan mij of dochterlief de fiets mag pakken. “Ja hoor, je mag best gaan fietsen, maar je moet wel goed uitkijken! Er rijden hier auto’s. Liefst heeft mama nog dat je met je fiets op het gras gaat fietsen.” “Maar dan doen mijn zijwieltjes het niet zo goed. Dat gaat zo lastig.” “Oké, je mag op de stoep, maar niet de weg oversteken.”
Pfff…. Loslaten… en mijn eigen ideetjes over hoe ik het graag zou willen keer op keer bijstellen, omdat ik me ook realiseer dat ze dingen zelf moet ontdekken. Maar ze is nog geen 4!

Daar ging ze…

Op de fiets achter het buurmeisje aan. Zij fietst veel sneller zonder en ik zie haar een weg oversteken. Dochterlief fietst er achteraan. Ik zie het gebeuren vanuit de deuropening. Ik houd mijn mond, kost me enigszins moeite, maar kijk hoe en of het opgelost wordt. “Jij mag de weg niet oversteken” roept het buurmeisje, terwijl dochterlief halverwege de weg is en meteen stil blijft staan.
Ik ben onder de indruk van zowel mijn dochter als het buurmeisje. Mijn dochter die luistert en het buurmeisje dat onthouden heeft wat ik gezegd heb. Samen lossen ze het op.
Ik kom er achter dat het zo niet werkt en voel dat ik de teugels wat moet en kan laten vieren.
De twee dametjes komen langsgereden en ik zeg dat ze best over de stoep mogen fietsen en over mogen steken als ze maar goed uitkijken. “Ja” is het enige antwoord dat eruit komt.

Daar ging ze…

Over de stoep, uitkijkend en de weg overstekend. Mooi, tijd om te gaan stofzuigen. Het stofzuigen werkt ontspannend. Ik laat mijn gedachten gaan. Denk even niet aan mijn dochter die voor het eerst alleen buiten speelt zonder supervisie van moeders. “Mama, ik ben klaar met buiten spelen.” Hmmm…. Het is gedaan met de rust. Dit eerste avontuur hebben we allebei overleefd. Ik bedoel: mama heeft het óverleefd en dochterlief heeft het béleefd. Vertrouwen dat het goed komt. Geef je over aan je me-time, want voor je het weet is het weer: “Mama! Mama! Ma-ham…!!!