Gisteravond samen met vriendlief een hapje gegeten.
Natuurlijk doen we dit vaker, maar dan is de setting totaal anders: thuis, aan een tafel (die vol ligt met knutselarijen, een theedoos, spaarkaarten en van alles en meer: een georganiseerde chaos zeg maar) en met dochterlief.
Moeders heeft gekookt, is wat verhit daarvan en is ook wat moe zo aan het einde van de dag. Blij dat ze kan zitten om een hapje te eten. Dochterlief kletst volop, vergeet ondertussen te eten. Papa zegt haar wat happen te eten. Zij vindt weer wat afleiding waardoor ze ‘vergeet’ te eten. Mama vind dat dochterlief toch echt nog wat hapjes moet eten. Onderwijl zit dochterlief te staren. ‘Joehoe, zijn we er nog?’ Ze komt van ver. Maar zit weer aan tafel. Nog een paar hapjes en kletsen. Wat ze gedaan heeft die dag en wat er gebeurt is. Papa luistert, mama ook.
Zo keuvelen we wat met 3en en dan is het tijd voor een toetje.

Zo gaat het meestal…. maar soms is er ‘strijd’. Is dochterlief moe, wil ze niks, is alles te veel. Dan wordt er gezucht aan tafel. Door mama, die moe is aan het einde van de dag. Door dochterlief, omdat niets goed is. “Ik wil geen boontjes. Ik wil mijn aardappelen niet geprakt.’ En door papa die wil dat ze opschiet. ‘Had je maar moeten gaan slapen in de middag.’ Natuurlijk heb ik haar dat verschillende malen gezegd die dag, maar ‘ik ben al 4 en dan slaap ik niet meer. Als ik 3 ben ga ik weer slapen.’ Oei, dat wordt lastig…

Maar goed ik was vanavond een hapje eten met vriendlief. Niet thuis dus, maar in een heus restaurant.
Samen, met zijn tweetjes, hij en ik, ik en hij, gewoon wij 2. Heerlijk was het! Even niks, samen rustig een hapje eten. Soms pratend over van alles, soms gewoon niets zeggend en genietend, maar we waren daar met zijn tweetjes. (Oké en nog 25 andere tafeltjes met mensen.)

Toen zag ik een spreuk: ‘EEN BEETJE VERBEELDING DOET WONDEREN’. Ik liet de spreuk op me inwerken. Er verscheen een lach op mijn gezicht: ‘EEN BEETJE VERBEELDING DOET WONDEREN’. Dat is er eentje om te onthouden!
Het deed mij meteen aan dochterlief denken. Thuis aan tafel. Als het eventjes niet loopt zoals je voor ogen hebt, verbeeld je dan iets. Het doet wonderen. Denkend aan iets leuks wat je die dag hebt gedaan en/ of hebt gezien. Er verschijnt waarschijnlijk weer een lach op je gezicht. Houd dat vast en je zal met een lach op je gezicht de situatie benaderen en zien wat het doet: wonderen.

‘EEN BEETJE VERBEELDING DOET WONDEREN’
Voor mij is de verbeelding nu het terugdenken aan een hele fijne avond samen met vriendlief. Het doet wonderen voor mijn humeur en er verschijnt zeker een lach op mijn gezicht.