De hele week vroeg dochterlief al wanneer het vrijdag was. “Ga ik dan nog 4 dagen naar school?” “Ja, nog 4 dagen.” Dit was natuurlijk aan het begin van de week. 4 dagen naar school en 1 dag thuis. Dus technisch gezien duurde het nog 5 dagen voor ze naar haar oom en tante ging. En niet voor 1 nachtje, nee voor 2! Wat had ze er zin in. En tante had er ook veel zin in.

Langzamer dan ze wilde kwam de vrijdag dichterbij. Donderdagmiddag was gepland de koffer in te pakken. Dat wilde ze al op maandag doen. Leek moeders alleen niet zo handig. Dus donderdagmiddag ging ik dochterlief uit school halen om 15.30 uur in de veronderstelling dat ze alleen mee zou gaan en we de koffer in zouden pakken. Dat was mijn plan. Niet het plan van dochterlief. Nee. Er kwam een meisje uit de klas mee. Prima, geen probleem. De koffer was zo belangrijk niet meer.
Na het eten gingen we naar boven en zag ze de koffer liggen. “Oh ja, we moeten de koffer nog inpakken.” Er werden kleren uit de kast gehaald en in de koffer gedaan, beenwarmers moesten mee (geen idee waarom), een paar knuffels mochten al in de koffer. Toiletspullen zo goed als mogelijk. Ze stuiterde door de kamer.
De volgende dag ging ze gepakt en gezakt met koffer, big shopper waar kussen in zat samen met de wekker en de (bijna) vergeten tandenborstel en tandpasta, naar school. Oh ja en ook nog haar rugzak met overlevingspakket voor tussen de middag. Oma en tante kwamen haar om 15.30 uur ophalen.

‘s Avonds was het erg stil en rustig toen ik thuiskwam. Eerlijk gezegd best lekker. Snel wat spullen pakken en weg was ik weer. Ik ging bij iemand een hapje eten en daarna misschien wel een moodboard maken. Samen hebben we lekker wat gegeten en theetjes gedronken. Ik was weer bijtijds thuis. En weet je wat nu zo gek was? Ik wist dat dochterlief niet thuis was, maar toch ging ik ‘aan’. Alert, denkend iets te horen. Wat was er? Niks. Helemaal niks. Stilte. Rust.

Zo ook de volgende morgen. Geen gemekker van Sam het schaap, geen “MAMA, ik ben wakker!”. Helemaal niets. Het huis voelde leeg. Vriendlief was er wel, dat wel. Het zijn van die momenten dat ik me realiseer wat voor leven en energie dochterlief heeft en waarmee ze het hele huis kan vullen. Toch kan ik duidelijk genieten van de stilte en de rust.
Mijn mindwalk- XL ging helaas niet door. Niet getreurd hoor, samen met een vriendin ben ik in de ochtend gaan wandelen. Niets mindfull. Gewoon kletsend. Het gesprek gaat door waar we gebleven zijn. Koolmeesjes, een kloppende specht, een Vlaamsche Gaai, we hebben ze gezien en/of gehoord. Ook een eekhoorn. Zó die ging snel! Van de ene tak naar de andere. We stonden stil, keken ernaar, verwonderden ons en liepen verder. Weer kletsend. Na zo’n 2,5 uur was onze ronde klaar en zaten we aan de keukentafel. Mijn coaching spullen had ik meegenomen. Haar zoontje was benieuwd wat we allemaal gingen doen. We beleefden een supermooie sessie! Hij was behulpzaam, luisterde goed, was beweeglijk, eerlijk en enorm nieuwsgierig. Ik houd ervan! (Wegens privacy ga ik hier niet verder op in)
Na deze sessie was het tijd om weer op huis aan te gaan. Bijna kwam ik thuis in een leeg huis. Vriendlief stond op het punt om weg te gaan. Vroeg of ik mee wilde. Ik koos voor ‘nee’. Ik bleef thuis. Een leeg huis. Een leeg huis helemaal voor mij alleen. Een aantal huishoudelijke klusjes moesten gedaan worden. De kast een andere indeling gegeven zodat de spellen van dochterlief erin konden.

Een leeg huis. Heerlijk!!! Meteen ontstond er ruimte in mijn hoofd. Gewoon mijn eigen ding doen. Beetje werken, beetje social media, beetje tv kijken. Het beviel me eigenlijk wel. Miste ik dochterlief? Eerlijk? Nee, eigenlijk niet. We waren weer eens met zijn tweeën gewoon thuis of rondom huis. Gewoon. We hoefden niet weg. Gewoon lekker thuis. Even weer onszelf doen.
Dus zondagmorgen was nog een morgen van genieten. Rust en stilte. ‘s Middags gingen we naar tante en oom om de verjaardag van tante te vieren. En ook om dochterlief op te halen. Ze kwam ons enthousiast begroeten. Stuiterde wat minder als aan het begin van de week. Ze was moe. Logeren bij tante en oom is erg leuk, maar ook vermoeiend. Ze krijgt volop aandacht. Alles kan en mag, mag grotendeels bepalen wat ze gaan doen en wat ze eten. Kan niet beter. Ze was kapot na 2 nachtjes logeren. Zoveel indrukken. Op de terugweg viel ze zelfs in slaap. Iets wat ze alleen bij hoge uitzondering doet. Ineens was het wel erg stil op de achterbank.

We kwamen thuis in een leeg huis. Maar het voelde niet leeg. We waren immers weer met drieën thuis. Uitgeput kroop dochterlief op de bank om filmpjes te kijken. “Mama, kom je bij mij zitten?” Terwijl ik eigenlijk de was op wilde hangen, koos ik er voor de boel de boel te laten. Ik kroop gezellig naast dochterlief op de bank. Samen hebben we tv zitten kijken, terwijl ik haar ondertussen allemaal kusjes gaf op haar haar. Wat had ik haar gemist en wat was ik blij dat ze er weer was. Een leeg huis… Fijn voor even, maar niet te lang!