Vrijdagavond zit ik vol verwachting bij een lezing van Anna Verwaal. De zaal stroomt langzaam vol met allemaal vrouwen en enkele mannen. De energie die de ruimte vult, voelt goed aan. Fijn ook dat Anna benoemt dat het energieniveau kan oplopen zodat er tijdens de lezing deuren open gezet worden. Fijn! Ik zit hier op mijn plek.
Voor mij is het een thuiswedstrijd. Bij binnenkomst in de zaal hoor ik dat er ook dames en heren zijn die van heinde en verre komen, sommige hebben wel 2,5 uur gereden.
Dat belooft wat voor deze avond en voor wat Anna te vertellen heeft.

Anna Verwaal
Voor wie Anna niet kent; zij heeft door haar jarenlange ervaring in werken met kinderen, baby’s en ouders, zwangeren van over de hele wereld zoveel gezien. Door de jaren heen is zij gaan kijken naar het gedrag van de persoon, bij de geboorte en/ of op latere leeftijd tot volwassen toe. Het viel haar meer en meer op dat veel van wat ze zag te maken had met de pre- conceptie, de conceptie, de zwangerschap en de geboorte. Dat er zelfs ervaringen van de generatie(s) vóór jou bepalend kunnen zijn. Het zogenoemde epigenetica.

Daar zat ik dus. Anna pakt de microfoon en begint te vertellen. Vanaf de eerste minuut ben ik geboeid en zit ik met spreekwoordelijke open mond te luisteren naar alles wat zij weet te vertellen. Zo veel, zo veel informatie. Teveel om bij te houden met schrijven. Dan maar luisteren.
Verschillende onderwerpen worden aangestipt; de natuurlijke bevalling, de keizersnede, een gewenste/ ongewenste zwangerschap, en wat emoties voor invloed kunnen hebben op het kindje in de buik. Teveel om op te noemen.

Bij keizersnede wordt mijn aandacht nog wat verder aangescherpt. Heel veel van wat ze vertelt, raakt me, voel ik. Niet omdat ik met een keizersnede ter wereld ben gekomen, maar mijn dochtertje. De enige conclusie die ik heb kunnen trekken is dat wat ik op dat moment deed goed was.
Mocht ik het overdoen met de kennis van nu, zou ik het allemaal anders gedaan hebben.

Anna vertelde dat het kindje in de buik voor de 20 weken hoort/ voelt met haar huid. Een moeder die bijvoorbeeld gerookt heeft tijdens de zwangerschap, en misschien wel meer als ze stress ervaarde, geeft de nicotine via de navelstreng door aan haar kindje. Het kindje sabbelt niet rustig op haar knuistjes/ vingertjes, maar is continu aan het krabben. De nicotine zorgt bij het kindje voor gigantische jeuk. Wanneer dit kind op latere leeftijd stress ervaart kan het dus zomaar zijn dat zij zich begint te krabben, zonder te weten waarom ze dat doet.
Vanaf 20 weken hoort het kindje alles en voelt het ook alles. Het is bewustzijn van het kind in de buik is op dat moment al enorm!

Wat zou ik anders gedaan hebben?
Ik zou mijn dochtertje veel vaker verteld hebben wat ík voelde. Dus dat wat ík voel, niet is wat zij voelt, wat dus niet van haar is.
Ik herinner me nog dat mijn tijdelijke contract niet omgezet werd in een vast contract. Dat raakte me zo diep! Ik heb staan huilen. Achteraf zou ik haar gezegd hebben wat de reden van mijn verdriet was, het benoemen. Dus dat ik heel verdrietig was en er ook een stukje zekerheid onder mijn voeten vandaan getrokken werd. Had ik haar verteld wat het met mij deed, in plaats van meteen schouders eronder en door.
Of het moment van haar geboorte toen bleek dat ik naar het ziekenhuis moest voor nader onderzoek. Ik was met mijzelf bezig en met het feit dat mijn wens van een thuisbevalling niet door kon gaan. Nu zou ik haar vertellen dat ik naar het ziekenhuis moest, ik het ook spannend vond en niet wist wat er zou gebeuren, maar dat ze mama in het ziekenhuis wilden onderzoeken om zeker te weten dat alles goed was met haar en mama.
Het moment dat we naar de OK moesten had ik kunnen zeggen dat de gynaecoloog jou ging halen, omdat ze het niet vertrouwde en jou wilde verlossen van de ademnood. En ja dat mama dat moeilijk vond omdat ze jou nu niet zelf op de wereld kon zetten. Dat mama het tot de ruggenprik best heftig vond en zich afvroeg of die weeën nog erger konden worden.
Mocht ik het over mogen doen, zou ik met mijn kindje zijn blijven praten.

Herinnering
Een paar jaar na de bevalling, ik denk dat dochterlief een jaar of 2-3 was, zei ze tegen mij: “Mama, in jouw buik was het donker. En toen ineens was er heel veel licht.” Ik wist niet wat ik hoorde! Ik heb toen heel summier met haar over haar geboorte gehad. Haar vertelt dat mama naar het ziekenhuis moest en de operatiekamer omdat het niet zo goed ging met haar in de buik tijdens de weeën. Dat we naar een hele lichte ruimte gingen en dat ze daar mijn buik moesten open maken om haar eruit te halen. En ze dus inderdaad van heel donker naar ineens heel veel licht ging. Dit vond ik zo bijzonder! De manier waarop zij toen uit mijn buik kwam, hoe zij haar handjes hield, zie ik nog terug als ze ergens van schrikt.

Inspirerend
Na de lezing heb ik nog een klein momentje met Anna kunnen praten. Wat een mooie en inspirerende dame! Zoals ik het deed en doe als moeder is goed. Ik kan nog heel veel leren over mijzelf en over mijn dochter. Binnenkort ga ik eens met mijn moeder praten en haar vragen hoe het bij mij gegaan is. Of zij mij dingen kan vertellen die waardevol zijn voor mijn verdere (persoonlijke) ontwikkeling.

Nieuwsgierig?
Wil jij weten waar jouw gedrag en jouw (terugkerende) patronen vandaan komen of wil je meer inzicht krijgen in je kind? Voel je welkom contact op te nemen. In de maanden november en december van dit jaar schrijf ik het verhaal van jouw geboorte of de geboorte van je kind niet voor €247,- maar voor €147,-. Naar aanleiding van een ingevulde vragenlijst gaan we samen in gesprek, beide wordt samengevat in een persoonlijk verhaal waardoor je jezelf of je kind voor altijd met andere ogen bekijkt.