confetti coaching
Over mij
Ik wilde totaal iets anders…
Mei 2015 zou het gebeuren. Mijn droom was gewoon lekker thuis bevallen. Ik zag het helemaal voor me… De vliezen breken, ik voel verandering in mijn lijf en pak er een horloge bij. Schommelend in de schommelstoel vang ik de weeën op. Verloskundige komt, kijkt en voelt en geeft aan wanneer het zover is. Het zal vast pijn doen, maar zodra ik ons kindje in mijn armen heb, ben ik dat vast vergeten. Na de bevalling lekker thuis onder de douche en ik stap in een schoon opgemaakt bed. Heerlijk! Ik keek er naar uit.
Helaas het liep allemaal anders… Een week voor de uitgerekende datum braken in de nacht de vliezen. Meteen voelde ik weeën opkomen. Natuurlijk vriendlief wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Zij kwam, keek en zei dat we haar weer mochten bellen als de weeën korter op elkaar kwamen. Vriendlief terug naar bed, ik kon niet meer slapen en ben beneden op de bank gaan liggen en later in de schommelstoel gaan zitten.
Bij het volgende bezoek van de verloskundige bleek dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar heb ik mijn droom al moeten laten varen. Ik ging niet nog een keer in de auto met weeën, dus dan maar in het ziekenhuis met eigen verloskundige.
De gynaecoloog keek, voelde en kwam tot de niet verwachte conclusie: een spoedkeizersnede. Daar moest ik wéderom aanpassen en meebewegen. Ik kon niet anders, dit was zo niet hoe ik het in gedachten had en gewild had. In mum van tijd was onze dochter geboren en heb ik haar heel even kunnen zien voor ze met vriendlief meeging. Dus heb haar niet op de borst gehad, geen huid op huid contact gehad.
Na wisseling van de dienst, bijna 3 uur na de bevalling, kreeg ik haar eindelijk op mijn borst. Wat was ik blij haar te zien en haar te bewonderen! Zo’n mooi meisje! Het was ook onwennig. Ineens was ik moeder. Ik wist van toeten nog blazen. Het voeden liep niet zoals gehoopt. Ik rammelde regelmatig op de knop voor hulp. Ik voelde me onzeker, kende mijn kind niet, wist niet wat ze nodig had. De eerste dagen heb ik gedaan wat er van me verwacht werd. Ik miste iets. Ik miste de connectie. Het was te abrupt beëindigd ons samenzijn.
De ultieme roze wolk was maar een beetje roze. Waarom weet ik niet wat mijn kind nodig heeft? Zou ik mijn kind ook zelf op de wereld hebben kunnen zetten? Doe ik het wel goed? Ben ik wel een goede moeder? Hoe krijg ik een band met mijn kind?
De eerste weken werd ik geleefd. Dagen vlogen voorbij zonder dat ik veel deed. Ik keek heel veel naar dochterlief en knuffelde ongelooflijk veel met haar. In gedachten bleef ik de moederband met haar missen.
Er werd mij door niemand verteld wat ik kon doen aan dat onbestemde gevoel van iets missen. Dus ging ik op onderzoek uit. Ik kwam bij babymassage uit. Dit hielp. Zowel voor haar als voor mij. En het dragen in een ergonomische draagdoek was ook helpend.
Toch had ik graag ook andere manieren gezien willen hebben. Wellicht heb ik toen niet juist gegoogled. Wat zou het fijn geweest zijn als er iemand met me meegekeken had en me tips gegeven had om dochterlief beter te leren kennen. Wat ontspant haar? Waar raakt ze gespannen van? Wat vind ze fijn en wat vindt ze niets? Wat vertelt haar lichaam mij? En daarbij handvatten gevend die me konden helpen in het avontuur van elkaar leren kennen.
De eerste jaren heb ik dochterlief bijna niet los kunnen laten, wilde ik haar bij me houden. Nu ik weet dat de band tussen mij en dochterlief hersteld is en daar niets meer tussen kan komen, durf ik meer en vaker voor mijzelf te kiezen. Gewoon me-myself and I.
Je wilt vast graag weten wie de persoon is achter het verhaal hierboven. Ik vertel je wat over mijzelf. Samen met mijn vriend en onze dochter woon ik in Oosterhout, het Brábantse Oosterhout.
Ik 2 á 3 keer in de week in de sportschool te vinden ben en daar keurig mijn programma afwerk. Meestal dan. De crosstrainer sla ik nog weleens over.
Wat de meesten heel gek vinden als ze mij voor de eerste keer ontmoeten en we drinken wat, is dat ik heet gekookt water drink. Er dus geen theezakje erin hang.
Je me, óók in de zomer met 30 graden plus, wakker kan maken voor boerenkool. Liefst ook nog met appelmoes.
Ik heel erg houd van rust en stilte om me heen, maar een leuk feestje ga ik ook niet uit de weg.
Ik er niet tegen kan om in een huis te wonen waar ook verbouwd wordt.
Fuchsia roze mijn lievelingskleur is.
Ik echt een gruwelijke hekel heb aan schoonmaken.
Lieve mama, voel je herkenning en wil jij ook de verbinding met je kind herstellen en/of verbeteren? Je hoeft niet te worstelen zoals ik deed. Samen gaan we er voor zorgen dat er weer rust komt bij jezelf, bij je kind en in huis.
Voel je meer dan welkom om contact met me op te nemen. Samen gaan we zorgen dat er weer met confetti gestrooid kan worden!
