Ik kijk op mijn horloge… Nee… Dat kan niet! Dat kan gewoon niet! Het is al tijd om dochterlief van school te halen. Maar ik heb haar pas net weggebracht… Ik stap in de auto en rijd naar school. Ik kijk uit naar het goede weer. Kan ik op de fiets. Kan nu ook hoor ik je denken. “Jazeker, maar de weg is afgesloten, dus moeten we een stuk om fietsen.” Geen idee hoeveel tijd je daarmee kwijt bent, en tja…. Time passes quickly.

Met uitgestrekte armen rent ze op me af en vliegt in mijn armen. Die grote stralende ogen en die lach van oor tot oor op haar gezicht doen me smelten. Samen lopen we naar de auto. We gaan gauw naar huis om een boterham te eten. Eerst handen wassen tot voorbij de polsen en onderwijl nadenken over wat we op de boterham willen. Ja, ze is er aan uit. Een gewone boterham met gekleurde hagel. Geen geroosterde boterham, maar een gewone. De boterham is zo op. Ze wil er nog een. Ik smeer nog een boterham. Ze vraagt of ik een verhaaltje voor wil lezen. Ik lees voor, zij eet. Dan kijk ik op mijn horloge. Oh… we mogen weer. Opschieten! De juf begint bijna aan de middag. Vlug, vlug, time passes quickly.
De middagen zijn zo om. Je kan net even een boodschap doen, de was ophangen, even wat zitten en dan kan je weer. Met liefde en plezier, maar met name die middagen: Time passes quickly.

Moet je nagaan dit is een ochtend en een middag. Laat staan ruim 4,5 jaar. Samen met dochterlief was ik bij mijn zus. We gingen naar het 1-jarig bestaan van de Lochal in Tilburg. Voor kinderen was er van alles te doen. We gingen te voet. Nu mag je weten dat als tante maar in de buurt is, mama niet meer bestaat. Tante en dochterlief liepen hand in hand, druk kletsend over van alles en nog wat. Ik voelde me geen onderdeel van de setting en bekeek het eens van een afstandje. Dochterlief, huppelend, 4,5 jaar oud, een mega woordenschat, slim en ik realiseerde me: Time passes quickly! Waar is de tijd gebleven? Die eerste lach, het eerste hapje, de eerste stapjes, de eerste woordjes, de eerste…. Er zijn zoveel eerste keren geweest. Vaak is me gezegd; “Geniet! Voor je het weet is ze groot.” Op die momenten zelf heb ik zeker genoten. Nu achteraf, had ik dat nog méér moeten doen. Gelukkig zijn er veel foto’s. Als ik die terugkijk voel ik weer wat ik toen voelde. In het begin vaak mixed emotions; trots, blij, onzeker, angst. Het gevoel van ‘trots’ is toch wel hetgeen overheerst. Ze doet het super. Is een lief, nieuwsgierig, soms koppig, eigenwijs, leergierig en sociaal meisje.

Time passes quickly…

Hoe ziet het er uit over 5 jaar? Hoe zal ze zich ontwikkelen? Wie zijn haar vrienden en vriendinnen? Hoe gaat het op school? Op welke sport zit ze? (Het zwembad zien we dan niet meer wekelijks, hoop ik) Hoe ziet ze er uit? Nog steeds van die mooie lange haren? Die mooie grote blauwe kijkers? En wat dacht je van ons? Haar papa en mama? Time will tell… Ook dan zal ik zeker en vast met verbazing terugkijken naar de afgelopen jaren. En me realiseren: Wat wordt ze groot! En vooral… Time passes quickly… too quickly.