De hele week lees ik persoonlijke verhalen van mensen die (vroeger) gepest zijn. Ineens werd ik door het lezen van een bepaald stuk teruggeworpen in de tijd. Ik realiseerde het me niet eens dat die paar keer dat het mij overkomen is, zo’n stempel heeft gedrukt.

Voor mijn gevoel zag ik er normaal uit. (Ik heb het dan over mijn lagere schooltijd.) Misschien iets steviger als een ander. Voor klasgenootjes was mijn iets wat stevige formaat een reden om mikpunt te worden van spot. Er werden allerlei dingen naar mijn hoofd geslingerd.

Iedere keer voelde ik mij een stukje kleiner worden. En in mijn hoofd werd het alsmaar groter en groter. Eraan terugdenkend zie ik mezelf weer op het schoolplein lopen… me het gevoel herinnerend en me weer klein voelend. Zo jammer! Is het nodig om me zo te voelen? Nee, natuurlijk niet! Iedereen is goed zoals je bent. Dik, dun, blond, donker etc. Iedereen is mooi van zichzelf!

Hoe naar die periode van gepest worden ook geweest is, eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ook de pester ben geweest. Dat was na de periode waarin ik zelf gepest werd.
Hoe erg ik het ook vond, en hoe goed ik wist hoe je je als gepeste voelt, was er die druk van de groep. Ik wilde er ook bij horen. Ik deed mee, maar nooit, maar dan ook nooit voelde het oké! Net zo goed als ik me de tijd kan herinneren dat ik gepest werd, kan ik me ook die andere kant nog heel goed herinneren. En dat laatste geeft me geen fijn gevoel. Ik krijg er een knoop van in mijn maag.

Mijn wens is dan ook dat pesten verdwijnt. Dat kinderen (van huis uit) leren dat het niet uit maakt hoe je eruit ziet, waar je wel of niet goed in bent.

Jij bent jij! Ik ben ik!